My diary

என் சிறு பிராயத்தின் அதிகளவு நாட்கள் என் உம்மும்மா வீட்டிலேயே கழிந்தது. என் 9 வயது வரை (1996) உம்மும்மா வீட்டிற்கு மின்சாரம் வழங்கப்பட்டிருக்கவில்லை. அரசியல் புறக்கணிப்பே அந்த உள் வீதிக்கு மின்னிணைப்பு வழங்கப்படாமைக்கு காரணம் என என் உம்மப்பா புலம்புவது இன்னும் என் காதுகளில் ஒலிக்கிறது. உம்மும்மாவிடம் நிறைய லாம்புகள் இருந்தன. பத்துக்கு மேல் என்று நினைவு. பெரிய வீடாகையால் அந்தளவு லாம்புகள் தேவைப்பட்டன. அவை செம்பாலான லாம்புகள். பார்க்க பள பள என்றிருக்கும். வாரத்துக்கு ஒரு முறை உம்மும்மா லாம்புகளை சவர்க்காரமிட்டு கழுவி துடைத்து வைப்பார். ஒவ்வொரு நாளும் மாலையில் லாம்புகளுக்கு மண்ணண்ணெய்  ஊற்றி வைப்பார் உம்மும்மா. உறவினர் சிலரின் வீடுகளில் போத்தல்களினால் செய்யப்பட்ட குப்பி லாம்புகளும் பழைய பbல்பினால் செய்யப்பட்ட லாம்புகளும் இருந்தன. சிம்னி வகை லந்தர் லாம்புகள், லைடர் லாம்புகள் என பல வகைகளில் காணப்பட்டன. இவை அந்தக் கால பொக்கிஷங்கள்.  இவ்வளவு காலமும் ஓய்வெடுத்துக் கொண்டிருந்த எங்கள் வீட்டு சிம்னி லாம்பும் 5 மாதங்களுக்கு முன்னர் தான் துருப்பிடித்தும் உடைந்தும் இருந்ததால் குப்பைக்குச் சென்றது. 

தொழில் நிமித்தமாக நான் கொழும்பில் வசித்தேன். என் முதல் பிரசவத்தின் பின்னர்  பிரசவத்தின் பின் மறுநாளே ரென்ட் வீட்டை ஒப்படைத்து விட்டு ஊருக்கு வந்து விட்டோம்.  பிரசவ விடுமுறையில் நாட்கள் ஓடின. ஹாப்f பே, நோ பே வரை லீவுகள் பறந்தன. தொழிலுக்கு மீள போகும் நாளும் நெருங்கிக் கொண்டிருந்தது.   கொழும்புக்கு மீண்டும் சென்றால் மகளை பார்த்துக் கொள்வது யார்? என்ற பிரச்சினை பூதாகரமாக வெடித்தது. என் உம்மாவுக்கும் என்னோடு வர முடியாத நிலை. குடும்பத்திலும் அழைத்துச் செல்ல யாருமில்லை. தெரிந்தவர்கள் மற்றும் ஊரில் பலரிடமும் விசாரித்தோம். யாரும் அவ்வளவு தூரம் வரத் தயாரில்லை. டே கெயாரில் 9 மாத குழந்தையைப் போடுவதும் சாத்தியமில்லை. என்ன செய்வதென்று ஒரே குழப்பம். ஒக்டோபர் மாத ஆரம்பத்தில் பணிக்கு செல்ல வேண்டியிருந்தது. அதனால் ஒரு தீர்மானத்துக்கு வந்தேன். ஆள் ஒருவர் கிடைக்கும் வரை மகளை உம்மாவிடம் பார்க்கச் சொல்லிவிட்டு வீட்டிலிருந்து கொழும்புக்கு போய் வருவது எனத் தீர்மானித்தேன்.  அதிலும் சில பல சிக்கல்கள் இருந்தன. கொழும்புக்குப் போய் வர சுமார் 280km. 8-9 மணித்தியாலப் பயணம். ட்ரபிக் பொறுத்து டைம் மேலும் அதிகரிக்கும்.

எனக்கொரு வீடு வேண்டும். அதில் தென்னை மரங்களுடன் முக்கனிகள் சூழ ஏனைய பழ மரங்களும் காய்த்துக் கனிய வேண்டும்.  அதில் நானும் என் பிள்ளைகளும் சுற்றத்தாரும் பறவை பட்சிகளும் உண்டு மகிழ வேண்டும்.  இவ்வரிகளைப் பார்த்ததும் பாரதியாரின் காணி நிலம் வேண்டும். பராசக்தி காணி நிலம் வேண்டும்.....என்ற கவிதை உங்கள் மனக்கண் முன் வந்து செல்லும். ஆம்.. பாரதியாரின் கனவு போலத்தான் என் கனவு இல்லமும் அமைய வேண்டும் என ஏங்கிக் கொண்டிருக்கின்றேன். அதற்கான முயற்சிகளையும் நான் செய்து வருகின்றேன். எனினும் நாட்டின் இறுக்கமான நிலைமைகள் என் பயணப் பாதையில் மண்ணை வாரிப் போட்டுள்ளது. இது எப்போது சரியாகும் என நானறியேன். நாடு போகிற போக்கைப் பார்த்தால் மண்ணாலான ஓலைக் குடிசை கூட கட்ட முடியுமா என சந்தேகமே! நான் பிறந்து வளர்ந்த வீடும் என் கனவு மாளிகையை ஒத்ததே. என் வாப்பாவின் கைப்பட வரைந்த வரைபடத்தைக் கொண்டு கட்டப்பட்டதே என் பிறந்தகம். என் வீட்டுக்கான வரைபடமும் எனதும் என் துணைவரதும் கருத்தொப்ப  வரையப்பட்டுள்ளது.  நான் பிறந்து வளர்ந்த வீட்டைச் சூழ தென்னை மரங்கள் அமைந்துள்ளன. அத்தோடு மா, பலா, வாழை என முக்கனிகளால்  அலங்கரிக்கப்பட்டுள

 ஸ்மார்ட் போன்கள் மற்றும் சோசியல் மீடியாவின் வருகைக்குப் பின்னர் தபால்காரனின் வருகை தேவையற்றதாகவே மாறி விட்டது. எப்போதாவது இருந்து நின்று ஏதாவது அலுவலகக் கடிதங்களை சுமந்து வருவார் தபால் மாமா.  ஒரு காலம் தபால் மாமாவின் கடிதங்களை ஆவலுடன் எதிர்பார்ப்போம். அவற்றைப் பிரித்து வாசிப்பதில் கொள்ளை ஆனந்தம். வாசிக்க தெரியாதவர்களுக்கு வாசித்துக் காட்டியும் பதில் கடிதங்கள் எழுதிக் கொடுத்த அனுபவங்களும் என்னைப் போல உங்களுக்கும் இருக்கும். இப்போ அந்தக் காலம் மலையேறிவிட்டது. நேற்று (27.06.2022) வீட்டு ஹோலில் அமர்ந்து போனை நோண்டிக் கொண்டிருந்தேன். அப்போது "க்ளிங் க்ளிங்" என்று வெளியே சத்தம் கேட்டது. யாராக இருக்கும்? யோசனையோடு வெளியே சென்று பார்த்தேன்.  தபால்காரன் தான். சைக்கிளில் வந்திருந்தார். அவரை நான் சைக்கிளில் எதிர்பார்க்கவில்லை. புதினமாக இருந்தது எனக்கு. ஆனால் நாட்டு நிலைமையில் அவர் சைக்கிளில் வந்தது ஒன்றும் ஆச்சரியமல்ல.  தம்பிக்கு அலுவலகக் கடிதம் ஒன்று வந்திருந்தது. வாங்கியபடியே நான், " ஆயெத் புட் பைசிகல் பதின்ட உனா நேத" (மீண்டும் சைக்கிள் மிதிக்க வேண்டி ஆகி விட்டதே) என்று கேட

என் மகள் தவழ்ந்து திரியும் பருவம். அன்றொரு நாள் என் சிந்தனை பலமாக வேலை செய்தது. காரணம் என் சகோதரி ஒருவர் சொன்ன சேதி. அப்படி என்ன சொல்லியிருப்பார் என்று நீங்கள் யோசிக்கலாம்? அது உங்களுக்கு ஒரு விசயமாக இல்லாமலும் இருக்கலாம்.  ஆனால் நான் மண்டையைப் பிய்த்து யோசித்தேன். அது "ஒரு இரண்டு வயது பிள்ளை நாணயக் குற்றி ஒன்றை வாயில் போட்டு விழுங்கிட்டுதாம். ஹொஸ்பிடல் கொண்டு போய்ட்டாங்களாம். என் பயம் இதுதான். என் மகள் தவழ்ந்து திரியும் போது எதையாவது வாயில் போட்டு விடுவாளோ என்ற பயம். பொதுவாக குழந்தைகள் சிறிய வண்டு அல்லது பூச்சிகளை வாயில் போடுவது வழமை. ஆனால் என் மகள் இன்று வரை அவற்றை வாயில் போட்டதில்லை. எனினும் பூச்சிகளை கையால் பிடித்துப் பார்ப்பதில் உள்ள ஆர்வக் கோளாறினால் அவை விரல்களை கடித்து வைத்த சந்தர்ப்பங்கள் உள்ளன.  விசயத்துக்கு வருவோம். நாணயங்களை வாயில் போடாமலிருக்க என்ன வழி? ஒரு மண்ணாங்கட்டியும் மூளையை சலவை செய்தும் அகப்படவில்லை. என் வீட்டில் யாராவது நாணயக் குற்றிகளை சிறிய மேசையில் வைத்து விடுவார்கள். அது என் மகளுக்கு எட்டும் உயரம். மறதி இருப்பதனால் பெரியவர்களை குற்றம் சொல்ல முடியாது. மகள்